Het plaatsen van de veren

In dit hoofdstuk heb ik geprobeerd dag voor dag de belevenissen en vooral mijn gevoelens op te schrijven omtrent de eerste operatie en de aanloop ernaar toe, waarbij de veren in Vince zn hoofdje zouden worden geplaatst. 

Een zeer stressvolle periode. Je weet als ouder uiteraard wel dat de specialisten al zo vaak deze operatie hebben gedaan, maar voor jou, als ouder, is het (meestal) de eerste keer dat je kostbaarste bezit uit handen moet worden gegeven. Dat moment, blijft je altijd bij. Maar ook dat mooie moment dat je je kleine spruit wanneer alles achter de rug is, weer in je armen mag sluiten om het liefst nooit meer los te laten. 

 

Donderdag 11-10-2012

Vince is inmiddels 5 maanden en één week en we hebben nog steeds niets vernomen van het ziekenhuis. De kriebels en de zenuwen nemen met de dag toe. Zodra we de brievenbus horen klapperen krijg we de zenuwen. Aan de ene kant opgelucht en aan de andere kant teleurgesteld wanneer weer geen logo van het Erasmus MC en Sophia op de enveloppen te zien is. Daarom heb ik maar de stoute schoenen aangetrokken en ben zelf naar het ziekenhuis gaan bellen.

Het blijkt dat Vince inmiddels al als tweede op de lijst staat. De operaties staan op maandag en donderdag gepland. Wanneer er niets tussen komt dan zal Vince donderdag de 18de geopereerd gaan worden....

Het is zover dus. Het wordt realiteit. En Reality Sucks.... Maar het is nu eenmaal zo. Even volhouden, even slikken en weer doorgaan. We moeten er doorheen en voor je het weet is het hopelijk allemaal achter de rug.

Maar.. Hoe zeer we het ook allemaal kunnen relativeren, het is en blijft gewoon K.U.T.!!!

Viv

---

Woensdag 17-10-2012

Vandaag weer geen post ontvangen. Dat betekent dus dat we morgen nog niet naar het ziekenhuis hoeven en we nu weer toeleven naar het volgende operatiemoment en dat is dus maandag. Wanneer we daar voor zondag geen oproep voor hebben gehad schuift het weer op naar de donderdag.

Het is zenuwslopend, maar ik kan er wel begrip voor opbrengen. Helaas zijn er niet voldoende IC plekken om gewoon de operatie door te laten gaan. Daarom geven ze het dus niet zo ver van te voren door, anders moeten ze constant een aantal gezinnen gaan informeren dat het niet doorgaat. Het is dat ik zelf gebeld heb dat ik nu weet dat het een dezer dagen plaats zou moeten gaan vinden.

Het is triester wanneer je de redenen bedenkt waarom het wordt opgeschoven, namelijk dat er een kindje is dat met spoed aan zijn of haar hoofdje geopereerd moest worden...

.. we blijven nagelbijtend naar de brievenbus staren ..

Viv

---

Vrijdag 19-10-2012

10 uur moesten we er zijn, in het ziekenhuis... maar natuurlijk lag ik na een gebroken nacht al vanaf een uurtje of half zeven naar het plafond te staren. Er uiteindelijk dus maar uit gegaan en alles op m'n gemakkie gedaan. Dylan moest immers ook naar school en zo kon ik ook nog even gauw de kattenbakken doen, een wassie in de machine en de vaatwasser. Natuurlijk ook nog even alles klaarzetten voor zuslief die Dylan in de middag op zou vangen uit school. Zo konden we toch nog redelijk stressless naar het ziekenhuis... op de te verwachtte spanning na natuurlijk!

De ochtendspits was gelukkig al voorbij maar alle stoplichten zitten uiteraard dan allemaal tegen. Maar uiteindelijk konden we toch in de veel te dure parkeergarage terecht. (overigens is dat nu werkelijk lijkepikkerij te noemen.)

Via een omweg uiteindelijk neergestreken in de zogenaamde familiekamer, waar we om precies 10:00 door Laura, Vince z'n verpleegkundige, werden opgehaald. Zij gaf ons als eerste een rondleiding over de afdeling en daarna bracht zij ons naar de kamer waar Vince straks komt te liggen. Z'n naam staat al op het bord en op de deur. Alles is er al klaar voor, daar dan, wij nog lang niet.....

Vince werd gemeten, gewogen en getemperatuurd en hij vond het allemaal prima. Hij lag heerlijk te lachen en te flirten met Laura. Het bedje vond hij prima liggen.

We kregen een video te zien waarin we uitgelegd kregen hoe de verdoving straks in z'n werk gaat. Het was een filmpje voor kinderen, dus zelfs wij konden het begrijpen wat er Vince staat te wachten.

Hierna kwam de assistent neuroloog Vince onderzoeken. Die vond hij niet leuk, want hij gunde haar niet echt een glimlach. Begrijpelijk ook, want zij klopte met een hamertje overal en nergens en je kon echt aan hem zien dat hij het maar heel erg raar vond. "Rot op met je hamertje, ga lekker iemand anders vervelen!"

Vlak daarna werden we door Laura weer opgehaald. We gingen naar de derde verdieping om bloed te prikken. Mijn hart ging al tekeer.. oh god... nu gaan we het krijgen hoor! Na eventjes in de wachtkamer te hebben gezeten werden we opgehaald. Het bleek dat het bloed niet wordt afgenomen zoals bij ons maar er wordt in een vingertje of in een hieltje geprikt en de druppels worden eruit gedrukt en opgevangen. Vince zat bij mij op schoot en ik had hem zodanig al in de houdgreep genomen zodat hij geen onverwachtse bewegingen kon maken, in ieder geval niet dat het kwaad zou kunnen. De dame prikte hem in zijn middelvinger en geen kick kwam er uit mijn kleine held. Hij keek haar aan alsof hij zeggen wilde: "is that all you've got?" De druppels ving ze op, uiteindelijk drie kleine buisjes met de hoeveelheden 250, 250 en 500... maar wat .. cc? mcc, ml.. geen idee!? Bij de laatste druppels morde hij een beetje, maar het duurde dan ook best wel lang. Mijn kleine held mocht wat moois uitzoeken en hop, alle spullen weer verzamelen en weer terug naar de kamer. We mochten weer wachten.

Inmiddels al te horen gekregen dat we niet naar de oogarts hoefden. Ik heb Vince even gevoed (de bron is zo goed als opgedroogd, maar om een of andere reden moest de druk echt van de ketel!) Onze Laura kwam ons weer halen voor een bezoekje aan het IC. En weer een hele wandeling door het ziekenhuis. Weer een hoop info gehad en Vince kletste en lachte erop los tegen deze dames.

Vervolgens wéér naar de bloedafname. Daar zouden we eigenlijk nog een keer bloed moeten prikken omdat dat nu eenmaal moet bij het vaststellen van de bloedgroep, maar daar aangekomen blijkt dat dat pas zondag weer moet.

Dus... hup, weer terug naar de afdeling. Inmiddels werd er overal eten uitgedeeld en zoals degene die vaker in het ziekenhuis komen wel zullen weten, wordt er 's middags warm gegeten. Wanneer je zelf dus nog niet gegeten hebt ruikt dat dan best wel lekker (al weet je zelf wel beter natuurlijk). Aangekomen in de kamer, met het idee dat we weer even moesten blijven zitten is Toine -natuurlijk- even wat eten gaan halen. Maar zul je altijd zien.. terwijl Toine zn broodjes staat te bestellen in de winkel word ik opgehaald met Vince om foto's te laten maken. Daarna zouden we gelijk naar huis mogen. Ik dus alle tassen om m'n nek, Vince in de wagen en bepakt en bezakt richting radiologie. Laura zou Toine later op gaan halen. Maar ja, ik mocht gelijk naar binnen! De boel even geparkeerd en Vince uitgekleed. Gelukkig kwam Toine toen aan en kon me helpen. Nou.... zo aardig als Vince de dames van het IC vond, zo'n held als dat Vince was bij het bloedprikken, zo vervelend vond hij het maken van deze foto's, GILLEN als een speenvarken. . Inmiddels natuurlijk ook helemaal uitgeput na al dat gesol. nog eventjes volhouden lieverd...

Dat was het... de vooropname hebben we gehad. Weet nu waar alles is, een klein beetje wat ons te wachten staat maar ik ben bang dat je nooit genoeg voorbereid kan zijn. We zien het wel, ik laat het op me afkomen, maar heb er vertrouwen in. Ik heb een kleine superman.

Volgende week is het allemaal voorbij.

Viv

---

Zondag 21-10-2012

6 uur en mn binkie wordt wakker. Veel te vroeg! Normaal slaap meneertje altijd uit tot een uur of half 9. Dus lekker een flesje voor hem gemaakt en hem weer in bed gelegd, het is immers de laatste avond dat hij zijn eigen bedje ligt. Al snel viel hij weer in slaap.  
Slaap maar hoor schat, je hebt het nodig....

Half 11 werd Vince toch wakker. Lekker eruit en een flesje. Pappa zou zo thuis komen en in de tussentijd heerlijk gespeeld met je grote broer.

Helaas was pappa iets later dan het afgesproken tijdstip thuis... maar daar zullen we maar niet over uitweiden...

Rond een uurtje of 4 kwam zuslief, ik was druk met het pakken van de tassen en Toine had heerlijk gekookt. Een heerlijk rustmomentje.

Om 18:15 zijn we op weg naar het ziekenhuis en waren mooi op tijd. Vince mochten we direct wassen en een pyama aandoen. Vince heeft kamer 13.13. Voor de meeste misschien een ongeluksgetal maar voor ons juist niet. Toeval bestaat niet zeggen ze!

Even later zijn we weer bloed gaan prikken en Vince was natuurlijk weer een held.

Om half 9 heeft Toine een flesje gegeven en is daarna naar huis gegaan. Rond 22:00 is Vince nog even wakker geworden maar ik kreeg hem zo weer in slaap. Het is ook niet niks natuurlijk, zo'n vreemde omgeving.

Om iets voor twaalven heb ik Vince nog een extra fles gegeven. Vanaf middernacht mocht hij namelijk niets meer eten en ik zou het zielig vinden wanneer hij vannacht wakker zou worden van de honger en dan vervolgens niets kunnen geven! Moest hem er wel voor wakker maken, maar mijn prinsje viel even later weer heerlijk in slaap. Meneertje is een lachebekkie en kraait eerst nog even de gang bij elkaar ;) Lekker ventje van me.

Gauw snel ook m`n ogen dicht doen. Ben kapot!!!

Viv

---

Maandag 22-10-2012 - The Day

Wat een nacht, wat een nacht. Mamma hier heeft geen oog dicht gedaan! Spanning natuurlijk, maar ook geluiden op de gang, het was koud, en bij ieder geluidje van Vince toch even kijken... Om drie uur was Vince dan ook echt wakker. Even met hem gekroeld en toen viel hij toch na zo'n anderhalf uur (!) in slaap, om een uurtje later weer wakker te worden. Niet huilend, maar gewoon vrolijk. Heb een flesje glucosewater gevraagd, zodat ik hem toch iets kon geven. mwoah... beviel niet echt, besloot meneer nadat hij een halve fles had weggewerkt.

Rond kwart over 6 was Toine er ook al, die kon natuurlijk ook niet slapen. Samen hebben we gewacht tot de zuster kwam om Vince voor te bereiden. Ze deed een soort van zalf op z'n handjes zodat hij de prikjes niet zo goed zou voelen, grote pleister erover en daaroverheen weer een dik verband zodat hij er niet op zou sabbelen. Hij zag er niet uit, in zo'n jurk.. agossie.

Even voor achten kwam de chirurg die de hele procedure uitlegde. Samen nog even goed met hem gekroeld, onze heerlijke lachebek.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Niet veel later kwam de zuster die ons naar de operatiekamers bracht. Er mocht er maar één mee naar boven en dat ben ik geweest. Ben weliswaar niet zo'n held maar ik voelde gewoon dat ik het móest doen. Ik ging mee in de lift en mee naar de kamer waar we moesten wachten tot we gehaald zouden worden. Ik kreeg een gekke blauwe omgekeerde jas  en een papieren mutsje, gekke zakjes om mijn schoenen... en niemand in de buurt om dit op de gevoelige plaat vast te leggen.. gelukkig maar ;)

 

Maar ja hoor, het moment was daar, daar kwamen ze... Ik heb hem vastgehouden tot in de operatiekamer,...

[we moesten trouwens nog heel eventjes wachten in een soort van 'tussenkamertje'. De ene deur moet namelijk dicht zijn voordat de deur naar de OK open gaat. Deze deur ging dus zomaar nog een keer open! De twee keken elkaar aan, "doe jij dat?" "Nee?"... dus ik zei: "dat is Vince z'n beschermengel, die moest ook nog naar binnen"... kijken die twee mij heel raar aan! Nou jaaaah!!]

...mocht hem in de OK zelf op het bed leggen en hem geruststellen. De anasthesist keek of ze hem ergens konden prikken, maar constateerde vrij snel dat er in die dikke handjes van mijn prinsje niet gemakkelijk een adertje te vinden zou zijn. Dit betekende dat hij met een kapje onder zeil werd gebracht, wat natuurlijk de nodige stress met zich mee brengt. Hij is op zich wel gewend een soortgelijk kapje op zijn gezicht te krijgen, na die flinke verkoudheid, maar die lucht is natuurlijk niet fijn. Dus hij verzette zich hevig, wat weer redelijk traumatisch was voor moeders, maar die hield zich flink!! Heb zijn ogen zien wegdraaien en een paar microseconden later was hij vertrokken en werd ik met lichte dwang de kamer uitgewerkt. Voor ik het wist stond ik in de lift naar de verdieping waar Toine stond te wachten.

Tja, een traantje (meer dan één) heeft er toen echt wel gevloeid natuurlijk. Het is niet niets, je kind uit handen te geven, zonder er verder ook maar enige controle over te hebben.

Het lange wachten was begonnen, maar nog geen drie uur later stond de chirurg in de kamer! Alles was goed gegaan en we mochten even later naar de IC. En ja hoor, weer een half uur later werd ik gebeld. We mochten naar ons binkie toe! Dolgelukkig haast naar de IC toe gerend! Maar nog wel enigszins met wat schroom, want je weet ook niet hoe je hem aan gaat treffen.

Het viel gelukkig mee:

De rest van de dag en avond op het IC doorgebracht. Was de kleine man eerst nog wat van de wereld, later heeft hij zich weer luid en duidelijk laten gelden. Inmiddels al diverse malen gegeten en het gaat steeds beter met de schat en vaders stortte langzaamaan in

Op gegeven moment ging het zelfs zo goed dat ik Vince op schoot mocht nemen. Eindelijk kon ik hem weer in mijn armen sluiten!!!

Toine is toen naar huis gegaan. Ik ben nog heel even gebleven tot mijn kleine kanjer weer sliep. Daarna ben ik weer even naar de afdeling gegaan en een uurtje later weer terug. Alles was rustig en meneer had het prima voor elkaar... Hij heeft de zuster helemaal om z'n kleine vingertjes gewonden, de kleine charmeur!

Nu ga ik lekker slapen, ik ben helemaal stuk en het kan zijn dat ik nog gebeld word.....

Weltrzzzz...

Viv

---

Dinsdag 23-10-2012 - The Day After

Na het plaatsen van het blog gisteren ben ik direct gaan slapen en werd pas de volgende ochtend wakker! Snel wassen en aankleden en als de wiedeweerga naar die kleine bink. Ze zouden me toch bellen als er iets was, verdorie! Aangekomen was hij inderdaad een beetje aan het huilen, maar dat was omdat ze net met hem bezig waren. Ze hadden zijn katheter er net uitgehaald en kan mij zo voorstellen dattie dat niet echt prettig vond.

Bleek dat hij verder heel lief was geweest! Rond een uurtje of drie hadden ze hem wakker gemaakt voor de controles en gelijk iets te drinken gegeven en hij was verder gaan slapen. Nu rond zevenen was hij weer wakker geworden, gelijk met mij dus. Vandaar dat ze me niet gewekt hadden! Mocht hem gelijk in mijn armen nemen en heb hem heerlijk de fles gegeven. Hij was natuurlijk ook gelijk stil toen ik lekker met hem kon kroelen.

Niet veel later kwam Toine binnen. Hij had door verbouwingen van het ziekenhuis het hele ziekenhuis van binnen gezien door alle omleidingen.

Vince had inmiddels al zoveel aan het verband lopen sjorren dat het aan alle kanten los zat. Gek ventje ;)

De zuster heeft het er toen maar afgehaald. Heel eventjes schrikken natuurlijk. Een groot ei op z'n hoofd met twee littekens. Dit is vocht en trekt natuurlijk weg.

   

Vince heeft er verder maar weinig last van. Hij is vrolijk en lacht erop los. Vandaar dat ze in de loop van de ochtend in overleg met de arts toch besluiten dat hij lekker naar de afdeling mag. Gelukkig maar, want door al die toeters en bellen in het IC krijg je ook niet veel rust.

Onderweg naar de afdeling kwamen we twee dames tegen met een gitaar en een boom. .... nee... ik ben niet gek geworden, we kwamen twee dames tegen met een gitaar en een boom.

Deze dames waren net onderweg naar de IC, maar dankzij de stralende glimlach van onze prins beloofde ze nog even op de afdeling langs te komen in de loop van de dag. En dat deden ze! De dames waren van Stichting De Regenboogboom en zongen liedjes voor de kinderen om de kinderen een beetje op te vrolijken. Vince vond het helemaal geweldig en mamma (en zelfs pappa) was er erg door ontroerd. Echt helemaal geweldig. Vince deed op gegeven moment zelfs gezellig mee met een rammelaar!

Als aandenken kregen we een mooie regenboogdruppel. Als we die voor Vince z'n raam hangen en 't zonnetje schijnt erop dan komen er allemaal regenboogjes in zijn kamer.

Wat een geweldige dames waren dit. Meer informatie over de regenboogboom vind je hier

Het was wel heel erg inspannend allemaal voor de kleine man en hij is daarna heerlijk gaan slapen.

De middag is verder gevuld met een aan en afloop van medisch personeel... en allemaal weten ze weer iets meer te vertellen. Gelukkig mag nu ook eindelijk het laatste infuusje eraf! Ze wisten ons ook te vertellen dat hij morgen lekker naar huis mag!! (als alles goed blijft gaan natuurlijk)

Aan het einde van de middag is Toine grote broer Dylan gaan halen. Die was natuurlijk ook dolblij zijn kleine broer weer even te kunnen knuffelen, al was het wel een beetje indrukwekkend. Maar Dylan is, zoals eerder al gezegd, de nuchterheid zelf, dus die was al snel weer dol aan het doen met z'n vader.

 

Toine had lekker spaghetti voor me meegenomen. Stukken beter dan dat vieze ziekenhuis eten en de droge broodjes.

Toen Toine Dylan weer naar huis ging brengen is Vince weer lekker gaan slapen. Inmiddels krijgt hij een beetje verhoging, maar dat komt ook omdat de paracetamol uit gaat werken. Hij heeft een beetje last van zijn buikje, maar dat schijnt normaal te zijn wanneer je geopereerd bent. Het (struisvogel)ei op zn hoofd is nu wel aan het groeien, maar dat hoort er allemaal bij, zeggen ze.

Nu is Toine lekker aan het kroelen met de kleine vent. Straks komen ze weer alle controles doen en een nieuwe paracetamol geven. Hopelijk nu lekker het laatste nachtje in het ziekenhuis.

Viv

---

Woensdag 24-10-2012

Het is 's ochtends 8 uur wanneer ik wakker schrik. Ik zie dat de kleine man nog heerlijk ligt te slapen. Hij heeft uiteindelijk dan toch nog een aantal uren doorgetrokken, mooi zo. De nacht begon namelijk wat onrustig. M'n lieverd werd erg warm en ademde onrustig. Kreeg hele rooie wangen en ook een beetje diepliggende ogen. Ik begon mij zorgen te maken dus belde de nachtzuster. Die heeft hem een paracetamolletje gegeven. Ik besloot hem uiteindelijk maar nog wat borstvoeding te geven. (Ik geef niet vaak meer, steeds minder. Nu is het nog zo eens in de drie dagen.) Daarna gaf ik hem nog een beetje flesvoeding. De zuster gaf aan dat ze af en toe nog even zou komen kijken, maar dat ik daar niet wakker van hoefde te worden. Als ze me nodig zou hebben, zou ze me wekken. Ben inderdaad niet wakker geworden, achteraf bleek ook dat ze alleen maar voorzichtig om het hoekje heeft gekeken hoe Vince eraan toe was. Die bleek heerlijk rustig te slapen, was niet warm meer, dus er was geen reden ons verder nog te storen.

Vanochtend dus lekker rustig op kunnen starten. De zuster kwam langs en deed haar controles, ze gaf aan dat ze een patiëntenbespreking zou hebben met de arts. Even later kwamen ze bloedprikken (natuurlijk was het weer een bink en liet hij geen traan). Rond kwart over negen kwam Toine. De dokter zelf kwam ook nog langs! Heeft ons nog duidelijk laten zien waar de veertjes precies zitten en hoe ze erin zijn gezet aan de hand van de echofoto's. Hij vertelde ons dat wanneer de bloedwaarden in orde waren, wij naar huis mochten. Hij vond dat Vince het hartstikke goed deed. Vince beloonde hem door middel van een hele grote glimlach.

Heel even later kwam de zuster weer terug van haar bespreking en vertelde dat hij naar huis mocht. Daarna kwam de arts-assistent zelf het heuglijke nieuws vertellen. Ze zei zelfs dat ze onze jongen zou gaan missen, zo vrolijk maakte ze zelden mee. We waren al groos als ouders zijnde, maar nu waren we helemaal trots op ons ventje!

Alles stond al ingepakt natuurlijk, dus we pakten onze tassen en na een laatste uitleg vlogen we de deur uit. De auto in en karren maar!! Huis! Here we come!!

In onze haast niet gebeld naar huis, dus Miranda en Dylan waren heel erg verrast toen we binnenstapten! En ook ik was ik blij verrast. Dankzij mijn zus zag mijn huis er gelukkig niet uit als een verwaarloosd mannenhuis, maar was het super opgeruimd en schoon. Zelfs Dylan liep met gewassen haartjes rond. Niets ten nadele van Toine, maar in de hectiek van het haasten naar het ziekenhuis en vermoeid thuiskomen had ik niet verwacht dat Toine echt veel had kunnen doen en Miranda had wat mij betreft ook niets hoeven doen, behalve dan zich om de zorg voor Dylan te bekommeren. Ik was dus heel erg blij dat ze zoveel voor me gedaan had, dank je wel, grote zus. XXX

Het is dus heerlijk om weer thuis te zijn en onze prins doet het geweldig. ’s Middags heeft hij een aantal uren geslapen en in de late middag ook nog een uurtje in mijn armen. Daarna hebben we hem lekker gebadderd, alleen z'n koppie hebben we niet mogen wassen. In ieder geval een groot gedeelte van die ziekenhuislucht eraf en ons eigen luchtje er weer op.

Dylan heeft ’s middags lekker gespeeld met zijn mattie Dani. maar niet voordat hij met Vince lekker had gekroeld. Vanavond heeft Vince ook uitgebreid geschaterd om de gekke fratsen van zijn grote broer. Heerlijk om die twee dan zo samen bezig te zien. Toine had dan ook vanmiddag een cadeautje gekocht voor die geweldige grote broer.

Vince had het zo goed gedaan vanmiddag en is zo blij om thuis te zijn dat hij vanavond dus gewoon NIET wil slapen. Hij zit maar te lachen naar z'n grote broer en om zich heen te kijken. Te roepen naar de poesjes die voorbij lopen en te slaan naar alles wat hij ziet. Hij is zo blij dat hij thuis is! Het zou dus wel eens een lang nachtje kunnen worden. Maar in principe is dat ook weer niet erg, want dan slaapt hij morgen weer wat meer, hahahaa.